25 juni ontving een groot deel van het personeel een mail van dhr. Carliez, Director Transport Operations, waarin gesteld wordt dat het personeel een grote impact kan hebben op de stiptheidscijfers door 23 seconden te winnen bij elke trein in vertraging.

Verschillende collega’s contacteerden ons omdat ze deze mail bijzonder ongepast vonden. De OVS deelt deze mening, en kwam hieromtrent tussen bij dhr. Carliez. De oorzaken van vertraging zijn immers genoegzaam bekend, en de enkele seconden die nu gevraagd worden van het treinpersoneel staan in schril contrast met de minuten en uren aan vertraging als rechtstreeks gevolg van beslissingen door management en politiek. Het moraliserende vingertje wijst dus in de verkeerde richting en kan niet nog misplaatster zijn.

We kwamen hiervoor tussen bij dhr. Carliez.

Aan de heer Carliez, Director Transport Operations NMBS

Afschrift aan Mevrouw Dutordoir, CEO NMBS

 

Brussel, 30 juni 2024

Betreft: uw schrijven aan het personeel dd. 25 juni m.b.t. vertragingen.

 

 

Geachte heer Carliez,

 

We hebben kennis genomen van de mail waarin u aangeeft dat de directie met spijt vaststelt dat zowel de stiptheid als de klanttevredenheid aanzienlijk zijn gedaald en dat daarom binnenkort een sensibiliseringscampagne met als slogan “Elke seconde telt!” van start gaat.

Deze mail roept herinneringen op aan de befaamde brief waarin dhr. Cornu na zijn aanstelling als CEO van de NMBS het boordpersoneel betichtte van het veroorzaken van vertraging door een gebrek aan discipline.

Net als destijds blijkt de juiste verwoording van onze verontwaardiging een moeilijk evenwicht tussen woede, frustratie, cynisme en het verzamelen van feiten en onafhankelijke getuigenissen.

Na eerdere initiatieven zoals bordpapieren superhelden, stickers met complimenten, sterren op de vloer en de recente campagne met plaktattoo’s, zien we deze mail en bijhorende campagne als wederom een bewijs van de dissociatie van de directie met de realiteit van wat er zich in stations en op treinen afspeelt. De oorzaken van de erbarmelijke stiptheid en klanttevredenheid zijn immers al lang bekend bij het uitvoerend personeel, zelfs zonder dat daar studies door duurbetaalde consultants aan te pas moesten komen.

Al jarenlang wordt er op het reeksoverleg door het treinpersoneel op gewezen dat prestaties overvol zitten en dat vertragingen soms nog een hele dienst doorwerken. Voor taken zoals het klaarmaken van materieel of aflossen van collega’s wordt, ondanks een bericht waarin minimale bewerkingstijden zijn vastgelegd, vaak te weinig tijd voorzien. Marges om eventuele vertragingen op te vangen zijn grotendeels wegbezuinigd. Onze opmerkingen dat dit een robuuste dienstregeling in de weg staat, worden steevast weggelachen door de planning.

Veel problemen en vertragingen zijn direct te herleiden tot niets ontziende bezuinigingen. Permanenties zijn slecht of niet bereikbaar ondanks (of dankzij?) de centralisatie en noodzakelijke informatie bereikt het treinpersoneel vaak niet. Als een treinbegeleider op het verkeerde perron staat omdat hij niet ingelicht werd over een materiaalwissel, leidt dit meestal tot meer dan slechts enkele seconden vertraging.

In stations is geen personeel meer aanwezig dat reizigers kan kanaliseren, groepen kan faciliteren of het boordpersoneel te ondersteunen bij taken zoals het beëindigen van treinen. Door personeelstekorten bij de technische diensten rijdt veel materieel rond met defecten die de stiptheid beïnvloeden, zoals afgezonderde deuren of motoren die niet gebruikt mogen worden. Maar elke seconde telt!

De directie slaagt er niet in de toenemende agressie tegen het boordpersoneel aan te pakken. Boordpersoneel staat er vaak alleen voor, zelfs op risicotreinen, zonder adequate ondersteuning.
Een treinbegeleider die bedreigd of bespuwd wordt, of zijn dienst na een fysieke agressie niet kan verderzetten, hoeveel seconden vertraging mogen we hiervoor in rekening brengen?

Digitalisering kan helpen bij het bestrijden van vertragingen, mits het boordpersoneel beschikt over snelle, betrouwbare en goed geïntegreerde software en applicaties die op elkaar zijn afgestemd. Helaas is dit niet het geval. We moeten werken met logge software, haperende verbindingen en programma’s die niet met elkaar samenwerken. Een niet al te fraai voorbeeld hiervan is de applicatie voor het doorgeven van konvooikarakteristieken aan de treinbestuurder, waarvan de testperiode nog maar eens verlengd werd zodat nog steeds simultaan een omslachtige papieren procedure gevolgd moet worden. En na jaren aandringen kan een treinbestuurder nog altijd niet gewoon op zijn tablet het telefoonnummer van collega’s aanklikken om deze op te roepen.

Bij de digitalisering speelt ook Linda een rol. Dit systeem zou de stiptheid verbeteren, maar blijkt in de praktijk vaak juist voor vertraging te zorgen. De communicatie tussen de verschillende componenten hapert regelmatig, waardoor de bestuurder soms minutenlang nodeloos op een vertrektoelating moet wachten terwijl de deuren van het konvooi gesloten zijn en het vertreksein de doorrit toelaat.

Bovendien zijn veel procedures de afgelopen jaren nodeloos omslachtig geworden. Taken die vroeger in seconden (jawel, seconden…!) geregeld werden -zoals het sluiten van een stopsein- duren nu minuten. Waar een treinbestuurder vroeger volledig op eigen initiatief een gesloten permissief stopsein kon overschrijden, moet hij nu eerst contact opnemen met de blokpost wat nog extra vertraging teweegbrengt. Maar elke seconde telt!

Tenslotte kunnen we niet nalaten erop te wijzen dat de seconden die nu gezocht worden bij het uitvoerend personeel in schril contrast staan met de duizenden achterstallige rust- en compensatiedagen die door opeenvolgende directies gestolen werden van datzelfde personeel. Dit leidt tot uitgeblust en gedemotiveerd personeel met ontslagen, burn-outs en vaak langdurige ziekte tot gevolg waardoor de druk op het overblijvende medewerkers verhoogt Blijkbaar telt elke seconde niet als het over onze rust gaat.

Daarnaast zorgen de elkaar snel opvolgende wijzigingen in diensten, met drastisch veranderende begin- en eindtijden, voor grote gevolgen voor het gezins- en sociale leven van het personeel. Elke seconde telt blijkbaar niet voor onze familie en vrienden.

Waarvoor telt elke seconde dan wel? Voor het behalen van de doelstelling van 90,2 procent vastgelegd in het contract van openbare dienst? Op de weerslag die het niet behalen van deze doelstelling mogelijk zal hebben op de premies van het management en de hiërarchische lijn?

Vergis u niet, we zijn het volledig eens met de stelling dat elke seconde telt. Echter, de seconden die gewonnen kunnen worden door het uitvoerend personeel staan in schril contrast met de minuten en uren die verloren worden door beslissingen van management en politiek. Het moraliserende vingertje wijst in de verkeerde richting en kan niet nog misplaatster zijn.

Als u bij gelegenheid enkele seconden de tijd heeft, dan willen we gerust even met u de koppen bij elkaar steken en u enkele ideetjes aan de hand doen die werkelijk impact zullen hebben op de stiptheid. Gratis en voor niets, vanzelfsprekend.

 

Hoogachtend,

Voor OVS,

 

Kevin van Dooren

Nationaal secretaris